Vakantie USA 2008: 3 augustus Zion

Overnachting Desert Pearl Inn, kosten 201 dollar.

We maken zelf het ontbijt klaar en zijn pas laat weg, op weg naar Zion. Met de shuttlebus die tegenover het hotel stopt rijden we naar de ingang. Daar moet je lopend langs het entreehokje. We hebben onze parkpas bij ons, maar geen identiteitsbewijs (zal je net zien dat de eerste keer dat er naar gevraagd wordt je hem niet bij je hebt). De ranger is daar niet blij mee en drukt ons op het hart om toch een ID mee te nemen in het vervolg.
In het park nemen we de andere shuttle, het park in. In de bus wordt een bandje gedraaid waarin iets over het park en de bezienswaardigheden bij de verschillende busstops wordt verteld. (Tip: ga niet naast Japanners zitten want die kletsen altijd overal doorheen.)
We stappen uit bij de lodge waar we een ijsje eten en voor vanavond een plaatsje in het restaurant reserveren.
Dan pakken we weer de shuttle verder de Canyon in. We stappen uit bij de laatste stop, de tempel of Sinawava. Dit is het begin van de Riverside Walk. Na ongeveer een mijl lopen langs een makkelijk, vlak pad, eindigt het pad en begint de wandeling door de Narrows, door de rivier de Virgin. Het is er druk. De kinderen en Martin doen hun waterschoenen aan. Ik liep al op mijn teva’s, die zijn prima voor het lopen over de rotsige bodem – tenzij je echt uren wilt wandelen, dan is steviger en hoger schoeisel aan te raden.
Een echtpaar is net uitgewandeld en biedt ons hun stokken aan; ideaal voor wat extra houvast tijdens het lopen door de snelstromende rivier.
We lopen een aardig eind tussen de hoge wanden door. Heerlijk koel is het hier. We zijn dan ook niet de enigen die hier lopen – het is behoorlijk druk. Zo langzamerhand wordt het wat rustiger.

We lopen grotendeels door het water. Zo nu en dan is er een droog stukje en kunnen we een stuk over zand en rotsen klauteren. Op sommige plaatsen is het water aardig diep, en ook de stroom kan zo hier en daar behoorlijk hard zijn. Op een diep, snelstromend stuk heb ik mijn aandacht er even niet goed bij, mijn stok wordt meegesleurd door het water, en omdat ik de stok vast heb, verlies ik mijn evenwicht en plons voorover in het water. Het is even schrikken en ik ben tot aan mijn schouders nat maar dat mag de pret niet drukken. Gelukkig draag ik het fototoestel niet. We hebben dat trouwens voor de zekerheid wel in een afsluitbaar plastic zakje gedaan. Onhandig als je foto’s wilt maken, maar wel zo veilig.
Ik had eigenlijk tot aan Orderville Canyon willen lopen, maar op een gegeven moment hebben de kinderen het wel gezien – die gaan liever zwemmen in het zwembad. Weer iets op het lijstje voor een volgende keer.
Terug naar het hotel om te zwemmen, te lezen en even heerlijk niets te doen. Om half 7 gaan we weer met de shuttle het park in. Bij het restaurant hebben we een ober uit Tsjechië, ook hij is als student hier tijdelijk aan het werk.

Na het eten weer met de shuttle terug. Martin en ik stappen bij Canyon Junction uit om van de ondergaande zon te genieten. Judith en Marijke rijden door naar het hotel.